Zullen we eens een winterwandeling maken? Goed plan! Zo gezegd, zo gedaan! De wandelschoenen onder gebonden en midden januari naar Yecla waar we maanden eerder eindigden. Een heel erg bijzondere dag. Volop zon, veel wind op kop en een lagere temperatuur dan aan de kust. Omdat we in Pilar wonen mogen we steeds langer rijden voordat we gaan starten. De rit naar Yecla was bijzonder fraai en we verbazen ons over de rust. Soms op een traject van een kilometer geen andere auto’s op de fraaie snelwegen.

De route van vandaag is met 30 kilometer vrij lang, een mooie training voor Nijmegen. En valt in een periode dat we elke dag wel een flink stuk lopen. Heerlijke dagen dus. De dames zetten ons af in Yecla en wij lopen dus naar Montealegre. We weten dus niet hoe het plaatsje er bij ligt als we daar aankomen, maar we weten dat de vrouwen ons komen ophalen. De vrouwen gaan alvast Albacete voor verkennen, een plaats waar we in september dit jaar verwachten uit te komen. Maar voor nu de route van de dag:

Flink wat hoogtemeters! Een meer dan gedenkwaardige tocht, die start in Yecla en ons eerst een paar kilometer brengt langs een nationale weg. Altijd een beetje onrustig, want je komt vaan het avontuur en de natuur. Maar nadat we aardig zijn opgewarmd en in het ritme zitten, buigt de weg af naar een zandpad. Een pad wat we uiteindelijk pas na 20 kilometer weer verlaten naar een verharde weg.

Het is een wijnstreek, maar in de eerste kilometers passeren we ook fraaie velden met olijfbomen. De karakteristieke vergezichten gaan nooit vervelen en we wanen ons dan ook op de prairie en als hoofdrolspelers in een Western. Elk moment verwacht je dat een groep indianen tevoorschijn komen. De realiteit is dat je inderdaad niemand tegen komt, behalve soms een boer met een hond, geen cowboy.

We hebben gelukkig bij de start een pizzabroodje en een puddingbroodje gekocht en opgegeten. Daarnaast voldoende drinken en nog wat brood bij ons. Want er is werkelijk niets dan wijngaarden, olijfgaarden en amandel gaarden wat we passeren. Op enig moment lopen we richting een huis waar een oude man voor de deur zit. Op onze vraag waar Santiago de Compostella ligt is hij niet verbaasd. Hij wijst ons in de juiste richting en stuurt een paar minuten later de hond op ons af. Dier is een beetje bang voor passanten!

De amandelgaarden staan op een ondergrond van groffe stenen. Mogelijk om het water wat vast te houden? Of om te zorgen dat de erosie minder grip krijgt op de ondergrond.

We hebben het moment kunnen vastleggen dat we de provincie Albacete inlopen. Bye bye Murcia!

De wind wordt krachtiger en dat is goed te zien wanneer we een prachtige gegraveerde steen passeren die met enige trots vrij recent langs deze route is geplaatst.

Hoewel de indruk wordt gewekt dat we bijna bij Montealegre zijn, worden we de wildernis weer in gestuurd en zien we pas veel later het dorpje liggen. Vanuit het ene heuvelachtige terrein, via de wijngaarden in het dal mogen we de klim weer inzetten naar onze eindbestemming. Zalige tocht, waar we een beloning in de vorm van een mooie pot bier verwachten tegemoet te gaan zien.

Het plaatsje is mooi, maar verlaten rond een uur of 18:00. Zo verlaten dat de beloning een beetje geïmproviseerd is. Door de snijdende wind (het is tenslotte winder) zoeken we beschutting bij Restaurant Alfonso op zijn terras achter een plastic scherm. Ik haal gesneden wordt en wat biertjes in de enige supermarkt uit het dorp en hebben alsnog voor 2 euro een prima picknick. De vrouwen stappen uit de rij in Albacete om een ijsje te halen en zijn 40 minuten later bij ons. Ietwat verkleumd, maar zeer voldaan weer naar Pilar de la Horadada en kijken alweer uit naar een volgend avontuur.

Nog 950 kilometer te gaan

Heerlijke dag om weer wat af te snoepen van de ruim 1200 kilometers. Wederom is ervoor gekozen om te starten op onbekend terrein, om van daaruit te eindigen waar we waren gebleven. In dit geval eindstation Aspe.

Zoals de pijlen aangeven is het startpunt Elda geworden. Elda ligt vrij hoog en onze opdracht is dan ook om vooral flink te dalen. De dames hebben ons afgezet, wat dit keer betekent dat we met 6 man in de wagens hebben gezeten, want John Houben is ook van de partij. En Margriet natuurlijk, maar die gaat niet mee wandelen.

We hebben gemerkt dat de rit naar het startpunt flink ver weg is ondertussen van Pilar de la Horadada, dus de volgende keer gaan we een paar wandelingen plannen, met een verblijf in het achterland van Alicante. Een landgoed in de buurt van Yecla is al gevonden! Maar eerst maar eens de wandeling van 22 september 2022.

We zijn nog maar nauwelijks vertrokken en het favoriete onderdeel van John wordt aangedaan…een vennetje. Nou is het eerder een vijver dan een in het bos verscholen waterpartij, maar we keuren hem goed. Deze moet op de gevoelige plaat, of hoe heet dat tegenwoordig? Ziehier het resultaat.

Die had je toch niet willen missen? De route loopt zoals gezegd bergafwaarts en omdat het recentelijk geregend heeft, is het best een mooi tafereel als we langs de beekjes lopen. En het is leuk om een gastoptreden mee te maken van John, de buurman. Uiteindelijk bevalt het zozeer dat er een inschrijving voor de 4-daagse volgt! Even voorstellen:

Zo ziet ie eruit als je erachter loopt. Die kerel rechts dus! Prima cadans, dus we hebben alle tijd om te keuvelen en te genieten van weer een prachtig landschap. Niet zo mooi als wel een rit eerder, maar dat is juist charmant aan het lopen van deze Camino. Geen dag is hetzelfde.

Een dag eerder heeft John, de buurman van John een nieuwe inductieplaat geïnstalleerd in onze keuken. Een van zijn kwaliteiten is het klussen, elektra of grote ontwerptekeningen. Met John en John haal je een mooi koppel handige mensen binnen, ook wel opererend onder de naam ‘Buurman en Buurman’. Laat ik nu ook de voorkant zien van John de Buurman.

De route is met 21 kilometer niet te zwaar, maar omdat het flink warm is ben ik toch wel blij als we de bewoonde wereld bereiken. Lekkere tapas en een mooi biertje, vaste beloning tijdens elke wandeling. Aangekomen aan de rand van Novelda, komen we een mooie markering tegen. De route is goed gemarkeerd, maar een duidelijke aanwijzing dat we de Camino doen heeft toch wel wat speciaals.

Aangekomen in Aspe, moeten we weer even wachten tot de volgende etappe gelopen wordt.

Nog 1025 te gaan

Natuurlijk weten we dat er pareltjes tussen zullen zitten. De ruim 1.200 kilometer durende ontdekking zal rond Toledo of tegen de tijd dat we Santiago bereiken bijzondere verhalen vertellen. Dat we die al zo vroeg zouden tegen komen, dat heeft ons positief verrast. We hebben de eind en begin plaats omgegooid, wat ertoe leidt dat we starten in Aspe. Mooi plaatsje waar we zeker nog eens heen gaan. Echt Spaans en op de kaart zie je hoe het is gelegen.

Op de hoogtekaart is te zien dat we op enig moment aan de andere kant van de berg terecht zijn gekomen. Deze bergpartij is vanaf de Costa Blanca voortdurend te volgen.

Aspe heeft een heel andere sfeer heeft dan de meeste kustplaatsen waar we tot nu toe geweest zijn. Je hebt voortdurend het gevoel dat je mogelijk stoort in het dagelijkse ritme van het stadje.

Dan maar een toeristen foto maken van de heilige waar ik naar ben vernoemd.

Dat Aspe een Spaans plaatsje is, is hier wel duidelijk

Een mooie dag met een gulle zon, die 18 kilometer gaat voorbij vliegen. De eerste kilometers zijn nog bebouwd, maar als we linksaf moeten, en een tunnel in duiken, is het alleen nog maar grindpaden en ‘enjoy the ride’!

Natuurlijk is het droog in dit deel van Spanje. Maar het is een prima klimaat om mooie wijnen te kweken. In Pilar de la Horadada hebben we kennis gemaakt met een topwijn van Juan Gil. Deze druiven zullen daar niet in terecht komen, maar het resultaat, is wel iets om je op te verheugen.

Gedurende de komende 15 kilometers komen we een wandelaar tegen die mogelijk ook de Camino loopt. Verder een boer die met zijn hond het land is opgelopen. Verder is er wel wat teken van leven, maar zo kort weg bij Alicante, is de uitgestrektheid en rust bijzonder.

Wanneer we echt gaan klimmen, hebben John en ik het gevoel dat we eerdere wandelingen in Zuid-Frankrijk herbeleven. Klimmen met hoge temperaturen… gelukkig hebben we geleerd dat veel water ook tijdens een relatief korte trip je niet zonder moet komen te zitten.

Hier op ongeveer het hoogste punt de geluksvogels!

Tijdens een van de eerdere tochten ten zuiden van Murcia hebben we gezien dat de rotspartijen lijken op gelaagde stukken grond uit eerdere periodes. Of we nou te maken hebben met het effect van wind, of stroming van water, geen idee eigenlijk, maar mooi is het wel.

Veel illustraties en filmpjes zijn gemaakt tijdens deze trip. Wat altijd ook een mooi moment is is de finish. Deze keer aan een stil plein, van waaruit we de dames weer mochten treffen in dus..Crevillent.

Nog 1046 kilometer te gaan

Kort na de vorige etappe hebben we opnieuw een relatief korte wandeling gepland. Deze is de laatste over het vlakke terrein, met een lange klim naar Crevillent aan het eind.

We kruisen twee keer de AP-7 en dus maken we ook nader kennis met de plaatsen die we bij de afslagen kunnen lezen. Groot verschil met de vorige wandeling is dat we veel uitgestrekte gebieden doorkruisen. Ook de natuur is groen en verrassend rijk te noemen.

In Thailand maakte ik een aantal jaren geleden vergelijkbare plaatjes. Zie opnieuw de bergen… Het is een dag dat er flink wat wind staat. Dat maakt het extra aangenaam.

Gedurende een lang stuk lopen we langs een spoor. Weinig beweging en ook op de wegen weinig verkeer. Het komt over als een grensgebied, zoveel rust. Het grenslandpad tussen Thorn en Oud-Sluis, wat we begin van de 21e eeuw hebben gelopen, heeft ons eerder deze ervaring opgeleverd.

Nadat we de AP-7 voor de eerste keer hebben gekruist, lopen we een erg rustig dorp binnen. Netjes georganiseerd, vrij oude bouw en weer denk je…’Waar is iedereen?’ En dan toch een gebouw met een boog waaronder een aantal tafeltjes lijkt te staan. Tis tijd voor onze lunch en we gaan maar eens kijken. De verbazing is groot als blijkt dat we in een gebouw behoorlijk veel leven aantreffen en prima wat tapa’s kunnen krijgen met twee mooie potten bier. We zitten onder een boog beschut en overwegen even om de dames te bellen, over een uur of 3 er de coördinaten van deze plek door te geven. Wat een zaligheid hier!

We verzamelen de moed en pakken de draad weer op. Wat volgt is een lange klim naar de plaats Crevillent. Ook zo’n plaats die altijd staat aangegeven als we landen op Alicante en vervolgens naar het zuiden afreizen. De weg loopt weer over de AP-7 en daarna langzaam omhoog!

In Crevillent zoeken John en ik een plaats waar we rustig kunnen afspreken. We vinden een supermarkt en we worden over een uur opgehaald. Dat geeft ons nog wat tijd om rond te zoeken naar een mooie plek. Het is een buurt met heel veel Turkse en andere zaken uit het Midden-Oosten of Noord-Afrika. We besluiten op het terras van een theehuis te gaan zitten.

Met de uitbater wat gesproken over onze activiteit. Ik heb hem uitgelegd dat veel mensen naar Santiago lopen, met een missie, vergelijkbaar met de Mekka trip. Hij was verbaasd dat we helemaal naar Noord Spanje lopen. Dat we er niet vandaag geraken was hem wel duidelijk. Maar bedankt voor de lekkere thee!

Nog 1064 kilometer te gaan

Weer een jaar verder als we de volgende etappe starten, die van Orihuela naar Albatera. Het leuke van dit wandelfestijn is dat je geen idee hebt wat je gaat tegen komen. Eigenlijk is het altijd wel de moeite waard. Ook deze keer. Je ziet, we hebben er zoals gebruikelijk weer veel zin in.

Vrij snel een route bordje gevonden en dat is altijd wel een foto momentje. We lopen feitelijk om de berg van Orihuela heen, of beter gezegd voorlangs. Dat betekent in dit geval dat we een aantal kleine plaatsjes aan doen in het achterland van de kust. Nu vooral de verblijfplaats van mensen die of op het platteland werken of in een van de kustplaatsen. Een eigen levendige dorpskern hebben we in geen van de dorpen gevonden.

De bergen dus wel al kort in de buurt, maar we lopen een vlakke etappe. Veelal op de verharde wegen, maar er is weinig verkeer, dus het is zo gemakkelijk meters maken.

De Spanjaarden hebben elke week wel een excuus om heiligen te eren. Alsof het het hele jaar carnaval is, is er geregeld een optocht gepland en is de bevolking uitbundig. De plaatsen die wij passeren hebben wel gezorgd voor de versieringen, maar blijven vooral binnen. Ook hier is goed te zien dat we de voet van de berg benaderen, maar de route buigt zoals gezegd op tijd af.

Onderweg een mooi aangezicht geschilderd op tegels. De situatie is 50 jaar later niet veel veranderd, maar de os heb ik niet meer gezien. De boer overigens ook niet.

Hoewel we een prima dag hebben gehad, kan ik me van deze wandeling niet veel meer herinneren dan dat we op de stille straatjes bijna niemand tegen zijn gekomen. De mensen die we hebben gezien waren geen Spanjaarden en ook geen toeristen.

Mocht er een deel zijn van de Camino die ik moet inleveren, dan is dit een goeie kandidaat. Maar zoals gezegd, elk deel van het wandelverhaal moet verteld worden. En uiteindelijk ben je toch weer op een nieuw startpunt terecht gekomen, met nieuwe kansen!

Albatera zal ik nog een keer bezoeken, namelijk bij de start van de eerstvolgende etappe!

Nog 1080 kilometer

Op 23 september 2021 is het tijd voor de etappe tussen San Miguel de Salinas naar Orihuela. John en ik hebben beschermende hoedjes op, want de zon heeft er zin in vandaag.

Wat we nog niet wisten, toen we deze wandeling gingen lopen, is dat het voor een groot deel loopt langs el Rubete, het El Dorado voor Priscilla met Troy (groot paard). We lopen eerst langs citrusvelden waar het een drukke bedoeling is. De begroeiing is zo vol dat je de plukkers niet ziet, maar aan de auto’s langs de weg en het gekakel, begrijp je dat het niet om een paar werklieden gaat. Zoals voortdurend onderweg de geruststellende markeringen, met op de achtergrond het turquoise meer.

De route loopt ook echt langs het meer. We komen zoals wel vaker nauwelijks mensen tegen en werken hard aan een grote dorst.

Een jaar later ben ik niet te voet, maar met Quads door deze omgeving gegaan met een groep golf maatjes. Ook leuk, maar minder in de geest van waar de Camino ooit voor is bedacht. John en ik hebben overigens geen hogere doelen bij het afleggen van de vele kilometers. Voor ons is het vooral een excuus om samen lekker op pad te zijn. Mogelijk dat er iets groeit hoe dichter we bij Santiago komen. Maar dat zien we tegen die tijd wel weer. Wel fantaseren we tijdens de wandeling al over de invulling van de volgende etappe.

Erg exotisch is de fauna vooralsnog niet op dit deel van de Camino, maar een vredig plaatje levert deze bijeenkomst van ganzen wel op, dus bij deze. Op onderstaande plaat een exacte weergave van de tocht zoals in deze etappe is afgelegd.

De route is vooralsnog redelijk vlak. Dat blijft nog even zo, maar de rug met bergen aan de horizon verraadt dat dit niet zo zal blijven. Maar bij de hitte van de dag klaag ik niet over het feit dat een vals plat de grootste uitdaging is vandaag.

Na zo’n 26 kilometer te hebben gewandeld hebben we een heerlijk biertje verdiend. De dames komen ons halen, maar de Google Maps is zeer vrouw onvriendelijk en John en ik moeten een tweede pils bestellen omdat het wat langer gaat duren om ons te vinden.

Nog 1098 kilometer

Het is september 2019 wanneer John en Brenda de eerste keer tien dagen komen logeren bij ons in Spanje. Het ritme van eerdere vakanties in met name Italië en Frankrijk volgt een beproefd recept. De ene dag wat leuks met de vrouwen en de andere dag mogen we een wandeling uitzoeken. Soms bestaat de dag ‘iets leuks doen met de vrouwen’ uit een wandeling, soms lopen Roos en Brenda mee op onze wandeldag. Heel strikt gescheiden is het programma dus niet! Wel is er één duidelijke scheidslijn. Als het een lange wandeling wordt of wanneer we veel hoogtelijnen kruisen, dan lopen de mannen de kilometers samen. De tocht vanaf het kruispunt bij El Cabo naar San Miguel de Salinas is zo’n wandeling. De lange tocht op de Camino is op een erg warme dag en we lopen voornamelijk langs een kanaal vanaf San Miguel de Salinas naar San Pedro, stroom opwaarts. De afstand is niet spectaculair, maar de brandende zon is voor beide meiden niet handig!

Het mooie van wandelingen in een onbekend gebied is natuurlijk dat je geen idee hebt van wat je gaat tegen komen. Extra mooi nu is dat we op dit moment nog niet in de gaten hebben dat we met iets heel moois starten. De eerste aanduiding van de route deed ons wandelbloed wel sneller stromen, maar dat dit uiteindelijk de eerste etappe zou worden van een mooi avontuur is tijdens de start nog niet duidelijk.

Wel zijn we goed voorbereid. Veel water, boterhammen in de aluminiumfolie door Brenda verzorgd, alles in de rugzak en een hoedje op! We komen wat fietsers tegen op de route waarvan ik later leer dat deze vrij populair is. Het is vanuit Villa Martin en San Miguel een route naar de Mar Menor waar je nauwelijks langs druk verkeer hoeft te rijden. Wij lopen gewoon stroomopwaarts en ik weet eigenlijk al vrij snel dat de 1,5 liter water wel eens wat weinig kan blijken. We lopen langs de Canal del Campo de Cartagena del Trasvase Tajo-Segura . Deze brengt ons langs de Golfbaan Las Ramblas waar ik ruim 3 jaar later met mijn vrienden een heerlijke 18 holes mag lopen. De stroom slingers vervolgens langs Villa Martin en uiteindelijk dreigen we naar de Laguna Rosa te wandelen. De routebeschrijving is echter heel duidelijk.. links naar San Miguel!

https://nl-wikiloc-com.translate.goog/routes-wandelen/camino-de-santiago-del-sureste-ramal-sur-desde-torrevieja-etapa-1-1-torrevieja-san-miguel-de-salina-38612394?_x_tr_sl=es&_x_tr_tl=nl&_x_tr_hl=nl&_x_tr_pto=sc

Volgens een beproefd recept kijken we vooraf waar we kunnen lunchen. Die dag hebben we onze lunch meegenomen en hebben we heel lang gezocht naar een plekje met een beetje schaduw. Dat viel niet mee, maar daar hebben we wel onze lunch gehad. Waar we uiteindelijk nog wat extra water hebben gekocht of wat hebben gegeten staat me niet meer bij. Maar zoals de foto laat zien voldeed het aan de eisen die we stellen aan een mooie rustplek…Spaans met Serano en tapa’s.

Kort na de aankomst in San Miguel komen Roos en Brenda ons oppikken. Voldaan en klaar voor een volgende wandeling. In de bergen, langs de kust… of? Uiteindelijk komt er een Corona periode, waardoor onze tweede etappe wat op zich heeft laten wachten, maar het verlangen op de draad weer op te pakken is alleen maar groter geworden!

Nog 1124 kilometer

We schrijven 24 september 2022. Drie jaar eerder zijn we gestart met een eerste etappe. De start daarvan lag vlak bij de golfbaan van Lo Romero, maar dit punt ligt altijd nog 7 kilometer weg van de echte startplaats die dus in Torre de la Horadada ligt. Op deze prachtige dag zitten John en ik op het terras van ons huis. Twee dagen eerder hebben we een heerlijke wandeltocht gemaakt en nu dus genieten we van een ‘rustdag’. Vaak ga je dan dingen doen waar je op dat moment het meeste zin in hebt. En voor ons was het vrij snel duidelijk. We zijn ondertussen gestart met de Camino en hebben eigenlijk de echte start nog niet gedaan! Dus…drie jaar nadat we de wandeling naar Santiago zijn gestart, doen we de start alsnog. Het betekent dat we naar de kust toelopen en dan weer terugkomen.

Het is een prachtige dag en we lopen langs de golfbaan, langs de CV-925 naar Pilar de la Horadada. Langs de Ramblas en over de AP-7. De route met de auto ondertussen meer dan honderd keer gedaan, maar te voet ziet het er toch wel weer anders uit. Het doel is na ruim een uur wandelen bereikt!

Bijzonder moment, omdat de wandelingen nu ook een kop hebben gekregen. De staart ligt nog ver in de toekomst. Nu we toch aan de kustlijn zijn aangekomen, besluiten we wat de gaan drinken aan het water. We lopen door Torre in de richting van Mil Palmeras en zijn aangenaam verrast door de mooie stekjes die daar te vinden is. Uiteindelijk komen we op een bekend punt, namelijk de Chiringuito Mil Palmeras. We zijn op tijd, want als we een biertje verder zijn, staat er een flinke rij toeristen te wachten om plaats te mogen nemen.

Afijn, wandeling naar huis aanvaard, met in Pilar de la Horadada een stop bij Cafeteria Ana. Absoluut een van de fijne aspecten van het wandelen. Dit café ben ik altijd voorbij gereden en nu loop je toch even naar binnen. Leuk om dit plekje gezien te hebben.

Het zit er na nog een half uur wandelen op en we kunnen nu zeggen dat we echt begonnen zijn.

De officieel geregistreerde route waarvan dus 7 kilometer de boeken in gaat als start van de Camino.

Nog 1143 kilometer