Zullen we eens een winterwandeling maken? Goed plan! Zo gezegd, zo gedaan! De wandelschoenen onder gebonden en midden januari naar Yecla waar we maanden eerder eindigden. Een heel erg bijzondere dag. Volop zon, veel wind op kop en een lagere temperatuur dan aan de kust. Omdat we in Pilar wonen mogen we steeds langer rijden voordat we gaan starten. De rit naar Yecla was bijzonder fraai en we verbazen ons over de rust. Soms op een traject van een kilometer geen andere auto’s op de fraaie snelwegen.
De route van vandaag is met 30 kilometer vrij lang, een mooie training voor Nijmegen. En valt in een periode dat we elke dag wel een flink stuk lopen. Heerlijke dagen dus. De dames zetten ons af in Yecla en wij lopen dus naar Montealegre. We weten dus niet hoe het plaatsje er bij ligt als we daar aankomen, maar we weten dat de vrouwen ons komen ophalen. De vrouwen gaan alvast Albacete voor verkennen, een plaats waar we in september dit jaar verwachten uit te komen. Maar voor nu de route van de dag:
Flink wat hoogtemeters! Een meer dan gedenkwaardige tocht, die start in Yecla en ons eerst een paar kilometer brengt langs een nationale weg. Altijd een beetje onrustig, want je komt vaan het avontuur en de natuur. Maar nadat we aardig zijn opgewarmd en in het ritme zitten, buigt de weg af naar een zandpad. Een pad wat we uiteindelijk pas na 20 kilometer weer verlaten naar een verharde weg.
Het is een wijnstreek, maar in de eerste kilometers passeren we ook fraaie velden met olijfbomen. De karakteristieke vergezichten gaan nooit vervelen en we wanen ons dan ook op de prairie en als hoofdrolspelers in een Western. Elk moment verwacht je dat een groep indianen tevoorschijn komen. De realiteit is dat je inderdaad niemand tegen komt, behalve soms een boer met een hond, geen cowboy.
We hebben gelukkig bij de start een pizzabroodje en een puddingbroodje gekocht en opgegeten. Daarnaast voldoende drinken en nog wat brood bij ons. Want er is werkelijk niets dan wijngaarden, olijfgaarden en amandel gaarden wat we passeren. Op enig moment lopen we richting een huis waar een oude man voor de deur zit. Op onze vraag waar Santiago de Compostella ligt is hij niet verbaasd. Hij wijst ons in de juiste richting en stuurt een paar minuten later de hond op ons af. Dier is een beetje bang voor passanten!
De amandelgaarden staan op een ondergrond van groffe stenen. Mogelijk om het water wat vast te houden? Of om te zorgen dat de erosie minder grip krijgt op de ondergrond.
We hebben het moment kunnen vastleggen dat we de provincie Albacete inlopen. Bye bye Murcia!
De wind wordt krachtiger en dat is goed te zien wanneer we een prachtige gegraveerde steen passeren die met enige trots vrij recent langs deze route is geplaatst.
Hoewel de indruk wordt gewekt dat we bijna bij Montealegre zijn, worden we de wildernis weer in gestuurd en zien we pas veel later het dorpje liggen. Vanuit het ene heuvelachtige terrein, via de wijngaarden in het dal mogen we de klim weer inzetten naar onze eindbestemming. Zalige tocht, waar we een beloning in de vorm van een mooie pot bier verwachten tegemoet te gaan zien.
Het plaatsje is mooi, maar verlaten rond een uur of 18:00. Zo verlaten dat de beloning een beetje geïmproviseerd is. Door de snijdende wind (het is tenslotte winder) zoeken we beschutting bij Restaurant Alfonso op zijn terras achter een plastic scherm. Ik haal gesneden wordt en wat biertjes in de enige supermarkt uit het dorp en hebben alsnog voor 2 euro een prima picknick. De vrouwen stappen uit de rij in Albacete om een ijsje te halen en zijn 40 minuten later bij ons. Ietwat verkleumd, maar zeer voldaan weer naar Pilar de la Horadada en kijken alweer uit naar een volgend avontuur.
Nog 950 kilometer te gaan