Weer een jaar verder als we de volgende etappe starten, die van Orihuela naar Albatera. Het leuke van dit wandelfestijn is dat je geen idee hebt wat je gaat tegen komen. Eigenlijk is het altijd wel de moeite waard. Ook deze keer. Je ziet, we hebben er zoals gebruikelijk weer veel zin in.

Vrij snel een route bordje gevonden en dat is altijd wel een foto momentje. We lopen feitelijk om de berg van Orihuela heen, of beter gezegd voorlangs. Dat betekent in dit geval dat we een aantal kleine plaatsjes aan doen in het achterland van de kust. Nu vooral de verblijfplaats van mensen die of op het platteland werken of in een van de kustplaatsen. Een eigen levendige dorpskern hebben we in geen van de dorpen gevonden.

De bergen dus wel al kort in de buurt, maar we lopen een vlakke etappe. Veelal op de verharde wegen, maar er is weinig verkeer, dus het is zo gemakkelijk meters maken.

De Spanjaarden hebben elke week wel een excuus om heiligen te eren. Alsof het het hele jaar carnaval is, is er geregeld een optocht gepland en is de bevolking uitbundig. De plaatsen die wij passeren hebben wel gezorgd voor de versieringen, maar blijven vooral binnen. Ook hier is goed te zien dat we de voet van de berg benaderen, maar de route buigt zoals gezegd op tijd af.

Onderweg een mooi aangezicht geschilderd op tegels. De situatie is 50 jaar later niet veel veranderd, maar de os heb ik niet meer gezien. De boer overigens ook niet.

Hoewel we een prima dag hebben gehad, kan ik me van deze wandeling niet veel meer herinneren dan dat we op de stille straatjes bijna niemand tegen zijn gekomen. De mensen die we hebben gezien waren geen Spanjaarden en ook geen toeristen.

Mocht er een deel zijn van de Camino die ik moet inleveren, dan is dit een goeie kandidaat. Maar zoals gezegd, elk deel van het wandelverhaal moet verteld worden. En uiteindelijk ben je toch weer op een nieuw startpunt terecht gekomen, met nieuwe kansen!

Albatera zal ik nog een keer bezoeken, namelijk bij de start van de eerstvolgende etappe!

Nog 1080 kilometer